Anki Willemsen is voedingsdeskundige en oprichtster van de Lazyfitgirl Methode, die al tienduizenden mensen heeft geholpen om een gezond gewicht te bereiken zonder gebruik te maken van diëten, restricties of eetschema's. Zelf is ze met behulp van haar methode 26 kilo afgevallen. Dit ging niet zonder uitdagingen, Anki heeft namelijk narcolepsie en heeft moeten vechten tegen slaperigheid. Door haar levensstijl te veranderen in plaats van te grijpen naar tijdelijke oplossingen in koffie en snelle suikers, heeft ze duurzame resultaten bereikt.
De Lazyfitgirl Methode heeft als uitgangspunt dat je kunt blijven genieten van al het eten dat je lekker vindt. Het draait om een nieuwe levensstijl die je moeiteloos kunt volhouden. Ik ging in gesprek met Anki waarin ze de zes stappen van haar methode deelt.
Was je als kind ook al bezig met voeding en gezondheid?
Nee, ik wilde altijd juf worden, maar dan moet je altijd aan staan met een klas vol kinderen. Die droom heb ik moeten opgeven aangezien ik erachter kwam dat ik narcolepsie heb. Tijdens deze ziekte is mijn passie voor voeding ontstaan. Ik ontdekte de invloed van voeding op je lijf. Wat ik leerde op de PABO pas ik nog steeds toe, de drang om informatie over te brengen is er wel.
Wanneer kwam je erachter dat je narcolepsie hebt?
Vanaf mijn 15e/16e liep ik er tegenaan dat ik niet mee kon komen met leeftijdsgenootjes omdat ik altijd moe was. Na allerlei testen zonder resultaat met als conclusie 'chronisch vermoeidheidssyndroom' is er via een nieuwe huisarts bij een neuroloog een slaaponderzoek opgestart. Rond mijn 21e kreeg ik de diagnose narcolepsie, het type waarbij je geen kataplexie (het ineens ontspannen van al je spieren) hebt, maar wel de hele dag die slaperigheid hebt.
Hoe was de periode totdat je de diagnose kreeg?
Heel zwaar. Ik wist dat er iets niet oké was, ik ging van arts naar arts en dacht op een gegeven moment: ik ben gewoon lui. Doordat ik vanwege de vermoeidheid niet mee kon komen ben ik van het vwo naar de havo teruggezakt. Überhaupt elke dag uit bed komen en naar school gaan kostte veel energie, bovendien had ik overgewicht. Ik at veel suiker en fastfood. Je lichaam gaat vragen om snelle energie als je vermoeid/gestresst/ongesteld bent. Het is dan aan jou de taak om je lichaam te geven wat het echt nodig heeft, maar ik wist dat toen nog niet. Ik heb jarenlang te ongezond gegeten, werd steeds zwaarder en ben mede daardoor depressief geraakt. Van de antidepressiva en therapie raakte ik eigenlijk alleen maar gefrustreerder, diep van binnen wist ik dat er iets was. Ik was niet lui en ik wist dat er meer in me zat. De diagnose was dus een grote opluchting. Ik kon uit de slachtofferrol stappen en dacht er misschien uit te kunnen komen in plaats van de gedachte dat het psychisch zou zijn en ik er nooit meer vanaf zou kunnen komen.
Ik kon gerichter met mezelf aan de slag, ik voelde me depressief als gevolg van deze ziekte. Toen was de motivatie om iets aan mijn leefstijl te gaan doen ook anders. Eerder wilde ik gewoon afvallen om me beter te voelen over mezelf/niet meer depressief te voelen. Na de diagnose veranderde deze motivatie omdat met narcolepsie - en elke chronische ziekte - een gezonde leefstijl gewoon super belangrijk is. Het stukje ijdelheid was weg, ik wilde me gewoon fitter en energieker voelen.
Welk verschil heb je toen ervaren in motivatie? Als het van binnenuit komt over hoe je je wil voelen in plaats van hoe je er van buiten uitziet?
Eerlijk gezegd kwam de eerste motivatie niet echt uit mezelf, maar doordat de neuroloog me adviseerde te focussen op gezonder en voedzamer eten en toch te gaan koken ondanks de vermoeidheid. Ik merkte al snel verschil in mijn energie en ben toen meer daarover gaan opzoeken en uiteindelijk een opleiding gaan volgen zodat ik er alles over zou weten. Toen kwam ook steeds meer de motivatie: ik heb deze ziekte, maar ik ben het niet. Ik heb zelf veel in de hand om het om te draaien. Het idee van lief zijn voor mezelf heb ik moeten veranderen. Kleine stapjes werden steeds groter omdat ik me echt steeds beter voelde. Ik bekeek het per dag, want ik zat heel diep, maar de urgentie was er wel. Ik voelde dat ik moest veranderen, maar heb de stappen wel heel klein gehouden.
Welke verschillen heb je toen gemerkt?
Heel veel. De hoofdpijn verdween, mijn huid en kwaliteit van mijn slaap verbeterde, mijn energie nam dus toe. Mijn date - en inmiddels man - nam me mee hardlopen en ik merkte dat mijn lichaam sterker was dan ik dacht. Dat was een bizarre gewaarwording. Ik begon ook af te vallen, zonder dat daar de focus op lag. De energie stroomde meer in mijn lijf en ik voelde me lekkerder in mijn vel.
Dat is ook wat ik nu toepas in mijn werk: de focus moet juist niet liggen op het willen afvallen. Na ervaring te hebben opgedaan in Engeland in het begeleiden van tieners met morbide obesitas, zag ik dat we hier in Nederland ook alleen maar diëten en eetschema's hebben. Ik ben toen zelf zes stappen gaan creëren naar voedzamer eten vanuit mijn vakgebied als voedingsdeskundige. Deze zes eetswitches komen uit op een eetpatroon in balans, 80-20 waarbij er dus ook ruimte is voor bewuste genietmomenten en je jezelf niets ontzegt.
Kon je dat bewust kiezen voor genietmomenten, jezelf alles toestaan en het dan bij normale porties houden al meteen?
Intuïtief eten gaat heel erg over aanvoelen waar je lijf behoefte aan heeft. In het begin had ik nog wel die emotionele drang en dat mocht dan ook van mezelf. Dat gaf al zoveel rust dat ik soms niet eens meer naar de winkel ging voor bijvoorbeeld die chocola. Soms wel, maar dan kon ik zo'n eetbui ook nog stoppen na een tijdje. Uiteindelijk zijn die eetbuien ook langzaam afgenomen. Nu heb ik het nog een paar keer per jaar dat ik echt aan het dooreten ben terwijl het een bewust genietmoment is, maar ik kan het dan altijd herleiden. De kunst is dan om er ook geen oordeel over te hebben. Boeien dat ik een keer teveel heb gegeten, daar kom je niet van aan/dat is niet meteen ongezond, maar ik ga wel kijken naar de oorzaak en wat ik ervan kan leren. Het is heel menselijk dat oude copingsmechanismes soms naar boven komen. In mijn transformatie cursus ga je ook je mindset daarover veranderen. In plaats van te balen van jezelf, creëer je zelfcompassie van waaruit je goed kunt zorgen voor jezelf en zelf de regie pakt.
Je hebt er een serieus bedrijf omheen gebouwd en een instagrampagina met veel volgers, kun je me daarin meenemen? Hoe is dat zo gegaan?
Door de werkervaring en mijn eigen opleiding had ik veel (wetenschappelijke) kennis opgedaan en wilde het graag doorgeven. Ik zag hoe andere vrouwen struggleden met de vicieuze cirkel van diëten en wilde andere inspireren, maar ik zag er niet meteen een bedrijf in. Ik wilde mijn vriendinnen helpen en begon met het uitschrijven van de zes stappen. Ik onderzocht het psychologische deel en begon met erover delen op Instagram. Ik kreeg reacties van mensen, werkten de zes stappen uit in een ebook, kwam op de naam Lazyfitgirl en ben steeds meer gaan delen. Er kwamen succesverhalen, ik kwam in contact met influencers en iemand vertelde me dat ik hier ook gewoon mijn werk van kon maken. Ik kon samenwerkingen gaan doen waarmee ik iets ging verdienen en toen ben ik gaan bouwen met die inkomsten. Ik ging nadenken over een verdienmodel en besloot de gratis ebooks tegen betaling geprint aan te bieden. Zonder echt te investeren, maar door te verdienen met de waarde van een product. Ik ben gaan professionaliseren, kwam in contact met een management om een kookboek te maken en ben zo stap voor stap gaan bouwen.
Ben je benieuwd naar Anki haar tips, wie haar doelgroep is en de verdere ontwikkelingen en doelen van Lazyfitgirl? Luister dan het hele interview hieronder.
Comments